Het weer klaarde helemaal op en we vervolgden onze reis verder naar het noorden waar we de eerste walrussen zagen en ook onze eerste ijsbeer.
Na ons bezoek aan Ny-Ålesund voeren we verder naar het noorden. Het was eerder bewolkt geweest, maar de lucht klaarde helemaal op en voor het eerst zagen we een prachtige blauwe hemel. We voeren langs de kust van Spitsbergen onder het eiland Moseøya door naar de kleine baai Frambukta bijna recht tegenover Amsterdamøya (Amsterdameiland). Dit eiland was tot halverwege de 17de eeuw het centrum van de Nederlandse walvisvaart waar in de nederzetting Smeerenburg de traankokerijen op volle toeren draaiden.
Frambukta baai op de kaart van Svalbard.
Onze route van Longyearbyen via Ny-Ålesund
naar Frambukta op de Vessel Finder app.
Op enige afstand van de kust bleef ons schip stilliggen zodat we een walrussen kolonie konden bekijken die heerlijk op een strandje lag te zonnen. Het is regel in Svalbard dat dieren altijd vanaf een gepaste afstand geobserveerd mogen worden, je mag niet achter ze aangaan, of ze verstoren.
IJsbeer
We genoten op dek van het mooie weer en het uitzicht toen een passagier na lang turen met zijn verrekijker zei dat hij dacht een ijsbeer te zien liggen op de kust voor ons. De expeditie fotograaf kwam erbij met zijn telelens en bevestigde dat het inderdaad een ijsbeer was die op zijn rug op het ijs van het zonnetje lag te genieten. Het was ondertussen tijd het diner en veel mensen gingen naar het restaurant om te eten. Wij bleven aan dek in de hoop dat de ijsbeer op zou staan zodat we hem beter konden zien. Na een tijdje stond hij inderdaad op en wandelde rustig weg langs de gletsjer. We hadden onze eerste ijsbeer in het wild gezien! Het was vanaf een behoorlijke afstand en met mijn 300 mm lens kon ik hem niet dichterbij halen dan dit. We hadden zo gehoopt dat we een ijsbeer zouden zien en de tweede avond aan boord was het al raak.
Spot de ijsbeer. Klik op de foto om te vergroten. Zo moeilijk kan het zijn om vanaf het schip een ijsbeer aan wal te zien.
Er leven circa 3000 ijsberen op de eilanden van Svalbard en het gebied rond de Barentszee. De schatting is dat er meer dan 30.000 ijsberen werden gedood door commerciële jagers in de eeuw voor de overeenkomst van 1973 om de ijsbeer te beschermen. De populatie nam vervolgens toe, maar wordt nu bedreigd door het terugtrekkende ijs en toenemende verlies van hun leefgebied. Voorlopig lijkt het nog goed te gaan met de Svalbardse ijsberen, ze planten zich voort en er is een verandering in hun eetgewoonten opgemerkt. Ringelrobben zijn nog steeds favoriet, maar ze jagen ook steeds meer op gewone zeehonden, pakken soms een rendier of zelfs een walrus, en plunderen vogelkolonies.
De gletsjer waar de ijsbeer gespot werd.
Vervolg van de reis
We waren nu behoorlijk noordelijk gekomen, dichtbij de 80°N die we allemaal wilden bereiken. Tijdens het avondpraatje van onze expeditieleider op de eerste avond aan boord had hij al verteld dat het pakijs nog te zuidelijk ligt en we de rondvaart om Spitsbergen niet zouden kunnen voltooien. Nu ging hij daar dieper op in en liet de ijskaart zien. Vorig jaar was het begin juni al mogelijk geweest om de omvaart te voltooien. Gelukkig kwam hij met een alternatief plan waar iedereen enthousiast over was.
In plaats van aan de westkust van Spitsbergen naar 80°N te gaan en veel tijd te verliezen tussen de ijsschotsen zouden we terug naar het zuiden varen, om de zuidpunt heen, en de oostkust gaan verkennen om langs die kant zover mogelijk naar het noorden te gaan. De twee expeditie cruises met MS Fram die voor ons in juni waren vertrokken, waren alleen maar langs de westkust gebleven omdat er aan de oostkust nog te veel pakijs lag. Wij hadden meer geluk en zouden dan de volledige omvaart niet kunnen voltooien, we zouden wel de rest van de geplande route kunnen afleggen vanaf het zuiden.
Het weer is erg veranderlijk in Svalbard en onderweg naar het zuiden betrok de lucht weer. De onderstaande video werd gefilmd om 20:30 uur.
Expeditieleider Tomski met de ijskaart.
