We deden twee eilanden op één dag aan. Op Barentsøya bezochten we een meeuwenkolonie en op Edgøya ging de hele landing niet door omdat er een ijsbeer langs de kust liep!
1 juli
Na de dikke mist van de vorige avond werden ’s morgens wakker met een straalblauwe hemel. De wifi verbinding was echt hopeloos vandaag en het lukte me niet eens om de Vesselfinder app te laden om een screenshot van onze route te maken, daarom een afbeelding van de route van een dag later.
Kapp Waldburg en Kapp Lee op de kaart van Svalbard.
Onze route langs Kapp Waldburg en Kapp Lee
op de Vessel Finder app.
Het dagprogramma van 1 juli.
Kapp Waldburg
We hielden stil voor de kust van het eiland Barentsøya, vernoemd naar de Nederlandse zeevaarder Willem Barentsz, die dit eiland echter nooit heeft gezien. Barentsøya ligt tussen het eiland Spitsbergen en Edgøya en is voor het grootste deel bedekt met gletsjers. We gingen hier echter niet aan land om een gletsjer te bekijken maar om een meeuwenkolonie te bezoeken.
Aan de zuidkust van Barentsøya, op Kapp Waldburg leeft een enorme kolonie drieteenmeeuwen in een ravijn. Maar de eerste dieren die we zagen nadat we aan land waren gegaan, waren grazende rendieren, die zich verder helemaal niets van ons aantrokken. We vonden de aangevreten resten van een dood rendier.
Na een korte wandeling bereikten we het ravijn waar duizenden meeuwen tegen de rotswand geplakt op nesten zaten te broeden. Het was een drukte van jewelste en er werd wat af gekibbeld en geruzied. Er zaten ook vogels op de grond lekker te zonnen en te genieten van een rustig momentje, we konden gewoon langs ze lopen en ze keken niet eens naar ons.
Onze lunch moest nog even wachten want er dreef een walrus op een ijsschots vlakbij het schip.
Kapp Lee
’s Middags zouden we een landing hebben op Kapp Lee, op de noordwestelijke punt van het eiland Edgeøya. Kapp Lee is een van de grootste overgebleven historische slachtplaatsen voor walrussen op Spitsbergen. Talrijke walrusschedels en botten als gevolg van de walvisjagers en later van Russische pelsjagers liggen verspreid over het hele strand. Er staan ook nog een aantal jagershutten uit het begin van de 19de eeuw.
Zich totaal niet bewust van de slachting van hun soortgenoten in het verleden, is Kapp Lee de vaste rustplaats van een grote groep walrussen. We konden ze vanaf het schip op het strand zien liggen.
Aangezien wij vandaag in een van de laatste groepen zaten die aan land zouden gaan, besloten we om een uurtje in onze hut te gaan rusten. Nog geen half uur later werd er omgeroepen dat de landing van die middag niet door zou gaan omdat er een ijsbeer gesignaleerd was. Nog voor het bericht was afgelopen hadden wij onze schoenen al aan, jas mee, de tas met het fototoestel en verrekijker gepakt en rennen naar dek.
Het expeditieteam kwam op dat moment terug met de zodiac boten. Ze waren naar het strand gegaan om de omgeving te scouten ter voorbereiding van onze landing. Een van de gidsen was om een rots gelopen en kwam oog in oog te staan met een ijsbeer op zo’n 50 meter afstand. Gelukkig was hij omgedraaid en de andere kant opgewandeld, het was niet eens nodig geweest om een flare gun te gebruiken om hem af te schrikken.
Geen landing dus die middag, maar we hebben de ijsbeer een lange tijd vanaf het schip kunnen volgen. Op een gegeven moment zagen we hem niet meer, maar Alex wist hem weer te spotten, de beer was even in de sneeuw gaan liggen. Toen hij achter de rotsen verdween, verplaatste het schip zich langzaam zodat we hem nog in de baai konden zien, voordat hij langzaam de heuvel op wandelde en uit zicht verdween.
